Azo a Bonaventura Angelo in Hist. Parmae lib. 1. [. . .] filios reliquisse scribitur Thedaldum et Sigefridum dictum etiam Sigebertum et Albertum sive pro Thusciae more Adelbertum a patris [. . .] nomine. Hunc Caearis generum fuisse, et Adelheidem ejus filiam Aldam postea dictam uxorem, et cum ea Friburgensis ditionis dotem habuisse. Haec autor. Quae referens Vorburgius in Ottonibus ad ann. 965 addit: sed quoniam nec unum nec alterum Friburgum tunc conditum erat, [. . .] et quia veteres autores hujus Aldae aut affinitatis nullam mentionem faciunt, majoris indaginis haec quaestio, et ad commentarium de Genealogiis rejicienda videtur.

Ratherius Leodiensis Episcopus dum in mores hominum verbis et scriptis mordaciter nimis inveheretur, induetis ei quantuliscunque episcopii reditibus a sede propulsus id Lobiense coenobium, ubi Monachus fuerat, recessit Anselmus de Episcopis Leodiensibus c. 45. ex Aegidio . . . Ablata est omnis spes restitutionis ejus conspiratio enim gravissima facta est, quae nisi et hic penitus amoveretur et eundem locum Baldricus, qui erat de magnatum terrae illius prosapia oriundus, subrogaretur sedari non posse visa est . . . cum imperatore Germano suo (dominus Briano) id effedit ut Ratherio Episcopo bis jam destituto antiqua sedes Veronensis Ecclesiae redderetur. At non hic finis angustiarum ejus, siquidem Verona passus est ab Hugone in Italia regnante. Cujus expulsionis eam afferunt causam, quod in pravos ejus mores in-citus est; potius vero ejectionis ea fuit causa, quod in suspicionem adductus esset quod in Italiam contra eundem Uugonem Arnoldum (+ puto Arnulfum Bavarum +) vocasset, ob idque de triplici sua ejectione ipse lusit hoc versu: Veronae praesul, sed ter Ratherius exul. Idem

Haec exhibens Vorburgius in Ottonibus ad ann. 955. annotat: Hac ultima vice ab Hugone [. . .] amplius non erat, pelli non potuisse. Si Veronam redierit fortasse id factum per Berengarium Germanis diffidentem, [. . .] quanquam [. . .] Adelheidim ex Gardana arce profugam ab Adelardo circa haec tempora Veronae Episcopo receptam legamus.

Joh. Bonifacius in Annnalibus Tarvisinis lib. 3. ad ann. 959 habet: Ottonem (Magnum) postquam Italiam (a Berengario) liberasset et regulam formamque dedisset Actio secundo Atestino veterem suam ditionem, et Marcarum Anconitanae et Tarvisinae regimen concessisses. Actii filium fuisse Albertum qui patri in ditione Atestina primogenitis debita successerit. Huic Ottonem Caesarem Atestis, Monselicis, Montagnanae Cerri et Calaonis jura confirmarit, horum locorum proceribus appellatis principibus, qui antea regali solummodo dicebantur. (Intelligit credo fuisse factos Marchiones, cum antea simplices essent dynastae sed vereor ne fallatur)[.]